De Kloosterkade is een spiksplinternieuw wooncomplex in Delft, waar Ipse de Bruggen 23 appartementen heeft voor jongvolwassenen met een licht verstandelijke beperking. De bewoners hebben hun eigen appartement, maar er is wel dag en nacht begeleiding aanwezig. Wouter Haring is één van die persoonlijke begeleiders. Hiervoor werkte hij in de gehandicaptenzorg en in de terminale zorg bij Ipse de Bruggen, maar de rol die hij nu vervult, past hem verreweg het best: “Ik vind het ontzettend leuk om deze jongeren te helpen op hun weg naar zelfstandigheid. Ze hebben allemaal een andere achtergrond en persoonlijkheid, en vragen dus ook een eigen aanpak. Aan de buitenkant zie je vaak niets van hun beperking. Daardoor ontmoeten ze best veel onbegrip, en krijgen ze geregeld te horen dat ze iets niet kunnen of ‘verkeerd’ doen. Hier kijken we juist naar wat wél mogelijk is.”
Sommige bewoners van de Kloosterkade komen uit een thuissituatie, en anderen stromen door vanuit een trainingshuis of een andere jongereninstelling. Zoals Raquelle: “Ik ben opgegroeid samen met mijn moeder. Mijn vader was niet in beeld. Mijn moeder vindt het lastig om mij los te laten, want ze denkt vaak dat ik het niet kan of dat ik in de problemen kom. Ik heb eerst op mezelf gewoond met een paar meiden, maar dat ging niet goed. Er was vaak ruzie. Toen ben ik terechtgekomen in trainingshuis de Groene Haven en daarna doorgestroomd naar de Kloosterkade. Hier leer ik dingen die ik nodig heb om straks echt op eigen benen te staan, zoals koken of hoe je met je geld moet omgaan. Soms kan ik me daar best onzeker over voelen. Dan moet ik huilen of trek ik me terug. Het is fijn dat er dan begeleiding is, gewoon om even mee te praten, zodat je dingen een plek kunt geven.”
“Als begeleider stel ik vragen en help ik bewoners op weg, maar ze maken hun eigen keuzes.”
Naast hun eigen appartement kunnen de jongeren ook gebruikmaken van de gezamenlijke woonkamer met keuken. De een doet dat meer dan de ander, vertelt Wouter: “Het kan gezellig zijn om met een groepje te koken en te eten, maar sommige jongeren zijn meer op hun privacy gesteld. Als begeleider laat ik ze dat soort dingen zelf ervaren, ik ben er vooral om even mee te praten of om iets samen uit te zoeken. Bewoner Renee vraagt me bijvoorbeeld om mee te kijken als er post binnenkomt, omdat ze niet zeker weet of ze de brief goed begrijpt. Of ik help iemand op weg als de computer vastloopt. Laatst was een bewoner ’s nachts in paniek omdat hij echt dacht dat hij doof werd, terwijl zijn oren gewoon verstopt waren vanwege een verkoudheid. Alleen al die geruststelling, het feit dat er altijd iemand voor ze is, is vaak voldoende. Deze bewoners kunnen al heel veel zelf. Ze zetten hier hun laatste stappen richting een gezonde zelfstandigheid.“
Wouter legt uit dat zijn rol voornamelijk bestaat uit informeren en adviseren: “Ik ben van nature een makkelijke prater, en we kunnen het eigenlijk over alles hebben. We hebben wekelijks vaste begeleidingsmomenten, maar sommige gesprekken voeren we heel terloops, gewoon omdat zich iets voordoet. Als begeleider stel ik vragen en help ik bewoners op weg, maar ze maken hun eigen keuzes, ook als die misschien niet zo verstandig zijn.” Raquelle lacht: “Ik val liever drie keer op mijn neus, dan dat ik bij voorbaat te horen krijg dat iets niet kan.” Wouter weer: “Het gaat erom dat jullie zelfinzicht krijgen, en dat doe je door fouten te maken en daarvan te leren. Zelf leer ik ook nog iedere dag. Ik ben nogal een grappenmaker, en soms sla ik daarmee de plank volledig mis. Bij Renee komt de stoom dan uit haar oren, en dan weet ik dat ik het over een andere boeg moet gooien: rustig aan, mond dicht, even zitten en luisteren. Zo’n ervaring draag ik ook met me mee naar situaties in mijn eigen leven, en dat is ontzettend waardevol. Sommige bewoners hebben veel meegemaakt en dan nog geven ze het niet op. Daardoor ben ik zelf ook meer gaan relativeren. Ik ben er trots op dat ik naast hen mag staan.”
Diana Vogels heeft altijd al iets met gebarentaal gehad. Haar broertje heeft dyslexie en in het speciaal onderwijs dat hij volgde, werd veel gebruikgemaakt van gebarentaal als ondersteuning.
Leonie Buitelaar werkt als PB’er en begeleider E op De Rijksstraatweg, een zorgboerderij in Zwammerdam.
Als ervaringsdeskundige in de gehandicaptenzorg helpt Dick van Dijk cliënten met hun problemen. Door zelf open te zijn over zijn verslavingsleven levelt hij goed met hen.
Victor Kagiorgis wilde graag in de zorg werken. Hij koos voor een baan als woonbegeleider bij Ipse de Bruggen.
Op haar vrije woensdagmiddag wilde Sheila Dhonre graag iets betekenen voor anderen.
Na ruim tien jaar begeleider te zijn geweest bij de dagbesteding voor volwassenen, maakte Esther de Leeuw den Bouter in 2022 de overstap naar een andere leeftijdsgroep.
In 2014 liep Marije Boone stage bij Ipse de Bruggen en vervolgens is ze nooit meer weggegaan.
Larissa van Duijn werkt als persoonlijke begeleider op Kinderdienstencentrum Kind en Zo in Delft.
Hans is sinds 2022 vrijwilliger op Doelen 11 van Ipse de Bruggen, in Nootdorp.
